روایت زیر از کتاب «معدن الجواهر و ریاضة الخواطر» منتشر می‌شود.

امام محمد باقر علیه السلام:

مَنْ کَذَبَ ذَهَبَ جَمَالُهُ وَ مَنْ سَاءَ خُلُقُهُ عَذَّبَ نَفْسَهُ وَ کَثُرَتْ هُمُومُهُ وَ مَنْ تَظَاهَرَتْ عَلَیْهِ اَلنِّعْمَةُ فَلْیُکْثِرْ مِنَ اَلشُّکْرِ وَ مَنْ کَثُرَتْ هُمُومُهُ فَلْیُکْثِرْ مِنَ اَلاِسْتِغْفَارِ وَ مَنْ أَلَحَّ عَلَیْهِ اَلْفَقْرُ فَلْیَقُلْ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ اَلْعَلِیِّ اَلْعَظِیمِ

کسی که دروغ گوید، جمال او می‌رود و کسی که بدخُلقی کند خود را به عذاب در می‌آورد و کسی که غلبه کند بر او نعمت‌ها، پس بسیار شکر کند خدا را و کسی که اندوهش زیاد شد استغفار بسیار نماید و کسی که فقر و درویشی او را رها نمی‌کند، بسیار بگوید لا حول و لا قوّة الاّ باللّه العلیّ‌ العظیم.

معدن الجواهر و ریاضة الخواطر، جلد ۱، صفحه ۵۰